İkinci Karanlık

Hayat büyük

Senden daha büyük

Ve sen ben değilsin

Gideceğim yolun uzunluğu

Gözlerindeki mesafe kadar

Olamaz sanırım fazla kaçırdım

Çekiliyorum

Köşedeki benim

Spot ışığındaki ben

İnancımı kaybediyorum

Seni kaybetmemeye çalışıyorum

Ve yapabilir miyim bilmiyorum

Olamaz sanırım fazla kaçırdım

Yeteri kadar konuşamadım

Güldüğünü duydum sanki

Şarkı söylediğini duydum sanki

Denediğini gördüm sanki

Her fısıltı

Uyanma saatimdeki

İtiraflarımı seçiyor

Gözümü üzerinde tutmaya çalışıyorum

Yaralı ve kayıp kör bir aptal gibi

Olamaz sanırım fazla kaçırdım

Çekiliyorum

Düşün bunu

Asrın ipucusu

Düşün bunu

Düştüğüm hata

Beni diz çöktürdü

Tüm bu fantaziler

Havada uçuşsa ne olurdu

İşte şimdi fazla kaçırdım

Güldüğünü duydum sanki

Şarkı söylediğini duydum sanki

Denediğini gördüm sanki

Ama o sadece bir rüyaydı

O sadece bir rüyaydı..

Operasyon odasının ağır kan kokusu içerisine uyanıyorum. İki adet loş ışık tavanda, yaklaşık milyon civarı ışık hüzmesi hastanın göğüs kafesinin içerisini aydınlatıyor. Oda ısısı 16 derece. Etrafta derin bir sessizlik var. 

Nereyi diksek kanıyor.

Nereyi onarsak tekrar yırtılıyor.

İşin içinden çıkamıyoruz. Arkada çalan o ezgi, Tanrı ile olan bu münasebete yardımcı olamıyor. 

Tansiyon 30. Hastayı kaybediyoruz diyor anestezi tarafından bir ses.. Duymuyorum. Terliyorum. Yüzümün yarısı kan. Maskemin sol yanından ağzımın içine giriyor. Demir kokusu.. Ölüm ile ilgili yazılmış bir çok yazıya, şiire, romanlara inat mücadelemize devam ediyoruz. Pupilleri reaktif değil, hasta soğuyor..

Aort diseksiyonu bu. 

Yaklaşık 1 saat önce acil serviste muayene ettiğim, gözlerinin içine baktığım, merak etme her şey iyi olacak, seni ameliyat edeceğiz dediğim o insanı şimdi kaybediyorum.

Ben yalancı mıyım?

Peki ya, neden her şey olması gerektiği gibi ilerlemiyor?

Açıklayamadığımız ne?

Elimizden geleni yaptık cümlesinin yok eden şey ne..

Kader.

Ritm yavaşlıyor,  kalbin kontraksiyonları iyice bozuluyor. Her şey bitiyor. Üzüntü. Nefret. Çaresizlik. Kırgınlık. Ölüm. Korku.

Her şeyi bir anda hissediyorum. Dışarıda dört gözle hastanın sağlığına kavuşmasını, ameliyatın iyi geçmesini, benden gelecek o haberi duymak isteyen o kadar çok insan var ki..

Kan ter içerisinde önlüğümü çıkarıp dışarı çıkıyorum. İşte bana doğru geliyor umutlu yüzler.

Hayatta en zorlandığım anlar bu anlar. Keşke ben ölseydim dediğim. 

Başlangıç ve bitiş olguları birbirine çok yakındır. Hayat kendi döngülerine sahiptir. Kışın her şey son bulur ve baharda tekrar başlar. Tırtılın son dediği şeye dünya kelebek der..

Kaybettik.

Sonraki zamanın gerisi karanlık.