Üçüncü Karanlık

Kapıları çalan benim

kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.

                                                (1956) 

Hayatın telaşı, anlamsız koşturmacalar, gereksiz dertler, samimiyetsiz ilişkiler içerisinde akıp gidiyor zaman. Oysa ki insanın gerçekten sevdiği birkaç kişi haricinde geriye kalanlar tamamen bir boşluktan ibarettir. İnsan doğası gereği kandırılmaya müsait bir canlıdır. Kaybetmeyi ve kandırılmayı bir türlü öğrenemeyiz. Samimi oluruz, samimiyetsizlikle karşılaşırız. Bir adım atarız, iki adım geriye çekiliriz. 

Seni 1956 yılına götürüyorum.

Birkaç dakikalığına hayatın dertlerinden arın ve sadece buraya odaklan..

Yedi yaşındasın. Annenle birlikte geldiğiniz parkta çimlerin üzerindesin. Hafif bir esinti var yüzüne vuran. Daha başlamayan yağmurdan önce gelen o minik yağmur damlası o hafif esintiyle yanağına vuruyor. Mutluluk bu. Hissettiğin. Gülüyorsun annene bakarak. O da gülümsüyor. Çimenler serin ve tüm enerjini alıyor sanki, uzanıyorsun. Gözlerini bir dakikalığına kapatıp, nefeslerini sayıyorsun. Sessizlik. Dalgaların suya vuruşu. Güneşin batışındaki turunculuk. Ufuk çizgisinin denizle birleştiği yer..Yüzüne düşen yağmur..

Yüzüne düşen alev..Yangın. Atom bombası. Yok oluş. Önce saçların tutuşmaya başlıyor, ipeksi sarı..Sonra ela gözlerin yanıyor. Sonra bedenin. Bir avuç külsün arta kalan..

Rüzgar esiyor ve savuruyor seni göğe.

Ne oldu, ne olacak diyemeden hayatın güzelliği. Sönüyorsun, belki de bir daha hiç bakamayacağın dünyaya.

Nerde kaldı şimdi hayatın dertleri.

Bunca şeyi kafana takmaya değer mi?

Nefesini huzurla alamadıktan sonra…